ŻYCIE DUCHOWE SODALISÓW

Część I
ŻYCIE DUCHOWE SODALISÓW W XX WIEKU

A. Przewodnik Sodalicji Mariańskich… Ustawy zasadnicze i sposób prowadzenia sodalicji, opracowany przez ks. Henryka Haducha T.J., Kraków 1914.

I. Celi i istota sodalicji mariańskich:
s. 48: Sodalicje mariańskie /…/ to stowarzyszenie religijne, które rozniecając w duszach członków swoich najgorętsze nabożeństwo, cześć i dziecięcą ku Najśw. Pannie miłość, mają za cel, za pomocą tego nabożeństwa i pod opieką tak dobrej Matki, wyrabiać swoich członków na dobrych katolików, któryby w granicach stanu swego szczerze szukali tak własnej doskonałości jak i usilnie starali się, o ile im na to warunki ich socjalne pozwolą, o zbawienie i udoskonalenie bliźnich i obronę Kościoła Chrystusowego przed napaściami jego wrogów.

II. Obowiązki poszczególnych sodalisów:
1. Będzie żył jak na szczerego i gorliwego katolika przystało:
a) będzie wierzył niezachwianie co Bóg objawił i przez Kościół Święty do wierzenia podaje,
b) będzie w prywatnym i publicznym życiu „przodować” w zachowywaniu przykazań Bożych i kościelnych,
c) będzie wciąż pogłębiał znajomości zasad wiary,
d) będzie występował w obronie katolickiej prawdy i praw Kościoła,
e) nie będzie należał do żadnego złego towarzystwa,
f) nie będzie czytał pism i książek przeciwnych moralności.

2. Ma mieć gorącą miłość i cześć do Najśw. Maryi Panny:
a) Sodalis to sługa Maryi, Jej rycerz i jej dziecko,
b)kocha i czci Maryję jako Panią i Matkę,
c) ufa Jej całym sercem i do Niej się ucieka w każdej potrzebie,
d) rozszerza Jej chwałę i nie dopuszcza do Jej obrazy,
e) Sodalis uroczyście obchodzi święta maryjne, uczestniczy w nabożeństwach maryjnych w maju i w październiku,
f) codziennie odmówi cząstkę różańca św. lub jeden dziesiątek, bądź to godzinki o Niepokalanym Poczęciu lub inne modlitwy obrane na stałe,
g) czci wybrany przez siebie obraz Maryi.

3. Miłość Maryi będzie mu pobudką do gorliwej pracy wewnętrznej, by ustawicznie wzrastał w cnotach chrześcijańskich, zwłaszcza szczególnie miłych Maryi, zwłaszcza w cnocie czystości. Pomocą mu będą:
a) rachunek sumienia przy pacierzu wieczornym,
b) czytanie książek duchowych,
c) częste przystępowanie do sakramentów świętych,
d) o ile możności korzystanie ze stałego spowiednika,
e) co roku sam bądź z całą sodalicją odprawi rekolekcje,
f) by czynić prawdziwe postępy na drodze duchowej powinien codziennie przy rannym pacierzu przynajmniej kwadrans poświęcić na rozmyślanie o prawdach wiary,
g) o ile możności uczestniczyć i w dni powszednie we Mszy św.

4. Ponadto:
a) Sodalis nie opuści bez ważnego powodu sodalicyjnego zebrania, a opuszczone jak najszybciej usprawiedliwi,
b) podda się w całej rozciągłości rozporządzeniom, uchwałom i wskazówkom władzy Sodalicyjne,
c) nie będzie stronił od udziału we wspólnej pracy, a zadanie sobie powierzone dokładnie spełni,
d) będzie się starał o serdeczne, braterskie stosunki z sodaliskami, będzie unikał przewlekłych dyskusji, plotek, obmów, dumy, egoizmu, ducha krytyki, trwania przy swoim zdaniu.

III. Wspólne nabożeństwa:
1. Nabożeństwo zwyczajne:
a) Litania Loretańska przed wystawionym Najśw. Sakramentem w kaplicy Sodalicyjne lub w kościele przy ołtarzu Sodalicyjnym,
b) krótkie modlitwy do Matki Boskiej i Patrona sodalicji,
c) akt poświęcenia się Najśw. Pannie.

2. Miesięczna Msza św. z kazaniem i Komunia św. wspólną.

3. Święta patronalne ze Mszą św., do którego cała sodalicja przygotowuje się 9-dniową nowenną wspólną albo 2-dniowym skupieniem z naukami Moderatora, lub też uroczystym 3-dniowym nabożeństwem.

4. Nabożeństwa nadzwyczajne:
a) uroczystości kościelne, np. Boże Ciało,
b) patriotyczne.

5. Pielgrzymki do stóp Matki Boskiej Cudownej.

IV. Solidarność społeczna
s. 200:
We wspaniałym skarbcu przymiotów i zalet polskiego serca, które potrafi w pewnej danej chwili zdobyć się na heroizm, odczuwa się dotkliwie brak takich czynników, któryby tamtym zaletom zapewniły trwały rozwój i ciągłe działanie, to brak: r o z w a g i , p o r z ą d k u , w y t r w a ł o ś c i , s u m i e n n o ś c i o b o w i ą z k o w e j , a w życiu społecznym b r a k s o l i d a r n o ś c i. Na wszystkich polach naszego życia i działania te braki znaczą się n i e ł a d e m i b e z s i l n o ś c i ą .
1. Solidarność sodalisów objawia się:
a) w u c z u c i u : Sodalis powinni się czuć jedną rodziną Najśw. Panny:
- mają odważnie i z chlubą przyznawać się do sodalicji,
- dbać o jej honor i dobre jej imię poprzez dobre życie,
b) w c z y n a c h:
- na zebraniach i na ulicy „uściskiem ciepłej ręki” przywitają się i zamienią parę życzliwych słów z innymi sodalisami,
- w razie potrzeby niech też zwrócą się do siebie „o radę, wskazówkę, pomoc, rekomendacje itp.”,
- niech każdy wstępujący do sodalicji że w bracie-sodalisie znajdzie pomoc, poparcie i obronę.
2. Miarą solidarności jest udział w zebraniach i nabożeństwach.
3. Solidarność w pracy wspólnej (jedność planu, kierunku, podziału zadań, wierność w wypełnianiu powierzonych zadań).
4. Przeszkody w solidarności:
a) l e n i s t w o (unikanie pracy, niesolidność, mówienie: „Nie mam czasu” itp.),
b) w y g ó r o w a n y i n d y w i d u a l i z m (muszą zająć naczelne miejsce, nie przyjmują uwag, wskazówek, często obrażają się, potrzebują pochwały, uznania itd.),
c) p e s y m i z m (brak optymizmu, radości, uleganie zniechęceniu itd.),
d) s z a b l o n (życie nie zna szablonu, każda sodalicja ma swój styl, typ, charakter, musi rozwijać się według warunków i przymiotów, rozwój ma iść od wewnątrz, liczenie się z własnymi siłami i możliwościami),
e) f r a z e s objawiający się w tonie panegirycznych przemów na temat zasług pojedynczych osób i sodalicji i panegirycznych sprawozdaniach prac i życia sodalicji),
f) n a s t r o j o w o ś ć ( zmienność nastrojów: raz sztuczne podniecenie, drugi raz smutek),
g) d e w o c j a (nie oznacza on długich modlitw, częstego przystępowania do sakramentów, chodzi o fałszywą pobożność, która polega na tym, że bierze ona formę za treść, zewnętrzność za wewnętrzność, często się modli a odłogiem leżą jego obowiązki rodzinne, zawodowe, społeczne, drugich będzie krytykował i gorszył się z „lada ułomności”, obce mu będą: cichość, pokora, przebaczenie, bezinteresowność; sprawdzianem prawdziwej pobożności jest spełnianie woli Bożej, polega ona na miłości Bożej: Kto zna przykazanie moje i zachowuje je, ten jest, który mnie miłuje! [J 14,21])

B. Ks. Jan Rostworowski T.J., Przewodnik Sodalicji Mariańskich, Kraków 1925

I. Natura sodalicji i jej miejsce wśród stowarzyszeń katolickich.
s. 37: „Sodalicja nie jest stowarzyszeniem tylko , ale jest związkiem ściśle, a nawet bardzo wybitnie ”
s. 38: Według pierwotnych założeń treścią życia sodalicji jest praktyka dobrych uczynków i ćwiczenie się w cnotach chrześcijańskich.

II. Myśl przewodnia sodalicji i zasadnicze jej cele:
Wyrobienie duchowe:
s. 69: Sodalicja stawia kwestię całkiem jasno, że ona pragnie przy łasce Bożej prowadzić, nie do jakiejś miernej, prymitywnej cnoty, ale do cnoty prawdziwie w y b i t n e j , o ile być może, nawet do d o s k o n a ł o ś c i c h r z e ś c i j a ń s k i e j.
Sodalis nie może być połowicznym chrześcijaninem, ale trzeba być szczerze i n a s e r i o o d d a n y m B o g u, oraz wypróbowanym w życiu wewnętrznym szermierzem.
s. 70: Sodalicja stara się w swoich członkach rozwijać ż y c i e w i a r y. Wiarę tkwiącą w rozumie chce sodalicja dalej przenieść na w o l ę i s e r c e, by całe życie swych członków prywatnie i publicznie światłem wiary nasycić i szlachetnością jej uzacnić.
s. 71/72: Sodalicja stara się udoskonalić i p r z y r o d z o n e p r z y m i o t y (umiejętność przemawiania, sprawność w pracy organizacyjnej, karność i sumienność związkową).

III. Nabożeństwo do Maryi.
s. 73/74: Sodalicja ma być niejako kadrą żołnierzy Bożych – ale sztandar, który nad tą kadrą będzie powiewać, musi być sztandarem m a r j a ń s k i m; ona ma być szkołą doskonałości i duchowego wyrobienia, ale mistrzynią w tej szkole musi być .
s. 77/78: Kongregacja czyli sodalicja mariańska – te dwie nazwy bowiem są absolutnie jednoznaczne - j e s t t o r e l i g i j n e i k o ś c i e l n e, z a z w y c z a j s t a no w o z o r g a n i z o w a n e stowarzyszenie ludzi świeckich, którzy przez gorące nabożeństwo do Najśw. Panny starają się najpierw wyrobić na wybitnych i doskonałych sług Bożych, a by potem we wszystkich stanach i zawodach roztoczyć apostolską dla sprawy Bożej pracę.

IV. Nabożeństwa sodalicyjne.
s. 108: Dla sodalicji skupionych na miejscu zaleca się cotygodniowe nabożeństwa ze Mszą św.; gdy nie można to dwa razy w miesiącu; jeden raz w wyjątkowych sytuacjach.
s. 120: Sodalicje powinny się odznaczać szczególną miłością Najśw. Sakramentu: zachęca się do dziennych i nocnych adoracji.
s. 121:Doroczne rekolekcje: we wszystkich duchownych ćwiczeń, jakie sodalicja przedsiębrać może, żadne inne tak potężnie, jak rekolekcje nie posuwa jej na drodze do zasadniczych celów, t.j. na drodze do nabycia doskonałości chrześcijańskiej i do apostolskiego działania.

C. Ks. Jan Rostworowski, Przewodnik Sodalicji Mariańskich, wydanie trzecie, Warszawa 1946
j. w.
Dodano rozdział pt. Życie i działalność sodalicji w ocenie Najwyższego Pasterza
Są tu fragmenty przemówienia Piusa XII dn. 25 stycznia 1945 r. do sodalicji Wiecznego Miasta:
s. 147/147: Poświęcenie się służbie Matki Bożej w Sodalicji Mariańskiej jest to zupełne oddanie siebie na życie całe i na wieczność, oddanie nie „pro forma” i nie pod wpływem własnego samego tylko uczucia, ale głębokie i skuteczne. Skuteczność zaś tego oddania objawia się intensywnością Chrystusowego i Maryjnego życia oraz tym apostolskim zapałem, który z sodalisów i sodalisek robi sługi Maryi, i owszem jeśli wolno tak się wyrazić, przemienia ich jakby w ręce Królowej nieba, widzialnie działającej na ziemi /…/
s. 149/150: Ukochanie Maryi w sercu Sodalisa nie może się kończyć na pobożności interesownej, która upatruje w Matce Bożej przede wszystkim rozdawczynię łask, i to głównie doczesnych, ani też nie może być dążeniem do miłego spoczynku i do schodzenia z drogi krzyżom upokorzeń, walk i cierpień. /…/ Sodalis, syn Najśw. Panny i wierny Jej rycerz, nie może zadowolić się służbą czysto honorową, on musi trzymać się zawsze w gotowości na pełnienie Jej rozkazów, musi uważać się za stróża i obrońcę Jej imienia, Jej szczytnych przywilejów, jej wielkich interesów, musi roznosić swym braciom dowody łaskawości i dobroci wspólnej ich Matki, musi walczyć do upadłego pod wodzą Tej, „która sama jedna pokonała wszystkie herezje na całym świecie”.

d. Zofia Rymarówna, Przewodnik Sodalicji Mariańskich Polsce, Kraków 1997
s. 117: Według najnowszych „Zasadach Ogólnych” w punkcie 5 czytamy: Życie Sodalicyjne wymaga od członków Sodalicji stałego rozwoju duchowego, osobowego, apostolskiego.
s. 118: Według Z. Rymarównej w życiu wewnętrznym Sodalisa ważne są następujące ćwiczenia:
a) codzienny ogólny rachunek sumienia, gdy myślą przebiegam moje czynności, słowa, uczucia, zaniedbanie, wzbudzam szczery żal za wszystkie uchybienia danego dnia i podejmuję konkretne postanowienie poprawy;
b) codzienny szczegółowy rachunek sumienia, skierowany nie tyle na usuwanie wad i grzechów, ile na coraz doskonalsze wypełnienie obowiązków; comiesięczna spowiedź – o ile możności u stałego kierownika sumienia;
d) w miarę możności jak najczęstsze pełne uczestnictwo w Ofierze Eucharystycznej;
e) studium Pisma Świętego a szczególnie Nowego Testamentu;
f) lektura religijna;
g) rozmyślanie, o ile można codzienne oparte na Ewangelii lub lekturze duchownej;
h) branie udziału co miesiąc w dniach skupienia, a raz na rok w rekolekcjach możliwie zamkniętych;
i) pielęgnowanie ducha modlitwy przez częste odmawianie intencji, wzbudzanie aktów miłości Boga i Maryi oraz polecanie im każdej sprawy;
j) odmawianie codzienne cząstki różańca z rozmyślaniem tajemnic;
k) życie w duchu umartwienia o ofiary.
s. 119: Lektura i rozmyślanie dają teoretyczne i praktyczne poznanie Boga oraz obowiązków i cnót chrześcijańskich.
Rachunek sumienia, spowiedź, kierownictwo, rekolekcje, dają poznanie siebie i kontrolę gorliwości.
Wzbudzanie intencji, dni skupienia, duch modlitwy, Msza św., Komunia św., dają zjednoczenie z Bogiem.
Duch umartwienia daje opanowanie siebie i podporządkowanie się woli Bożej.


Część II
PROPOZYCJE LEKTURY
1. Ks. Stanisław Mrozek SJ, Jak się rozmodlić?, Częstochowa 1991.
(w niej: rozmodlenie i uduchowienie w doświadczeniu św. Ignacego Loyola, jak się modlić medytacją? jak się modlić kontemplacja? jak modlić się rachunkiem sumienia ogólnym? jak modlić się rachunkiem sumienia szczegółowym/ metody uproszczonej modlitwy).
2. Ks. Józef Augustyn SJ, Kwadrans szczerości. Wprowadzenie do modlitwy codziennego rachunku sumienia, Kraków 1992 (wziąć na serio nasze pragnienie modlitwy, istota codziennego rachunku sumienia, „dziękować Bogu, Panu naszemu, za otrzymane dobrodziejstwa”, „prosić o łaskę poznania grzechów i odrzucenie ich precz”, „żądać od duszy swojej zdanie sprawy”, „prosić Boga, Pana naszego, o przebaczenie win”, „postanowienie poprawy przy Jego łasce”).
3. Zasady życia doskonałego z listów św. Ignacego Loyola, zebrał Ks. Jan Badani T.J., Kraków 1892.
4. Nabożeństwo Trzech Pozdrowień Anielskich kotwicą ratunku i kluczem do nieba, zebrał Alfons Alojzy Kaczyński, Michalineum 1993.
5.Winfried Wermter PPS, Eucharystia na drodze do wolności, , Częstochowa 1997.
6. Paul Josef Cordes, Czynne uczestnictwo w Eucharystii. Sprawowanie Eucharystii w małych wspólnotach, , Warszawa 1998.
7. Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, Przedziwny sekret Różańca Świętego, Wrocław 2002.
8. Jan Paweł II, list apostolski Rosarium Virginis Mariae, Vaticanum 2002.
9. Szymon Niezgoda OP. Ewangeliczne źródła Różańca Świętego, Warszawa 1977.
10. Ks. Józef Orchowski, Tryptyk Różańcowy, Michalineum 2001.


Część III
DUCHOWOŚĆ SODALISA XXI WIEKU

I. Maryjny wymiar duchowości sodalisa
Rozróżnia się duchowość Maryi i duchowość maryjną. Duchowość Maryi to doświadczenie duchowe Maryi. Duchowość maryjna to „doświadczenie duchowe poszczególnych wiernych inspirowane i weryfikowane duchowym doświadczeniem Maryi” (Ks. Marek Chmielewski, Maryjny wymiar duchowości chrześcijańskiej. Kwestie metodologiczne, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s. 22).
Bogate jest życie duchowe Matki Bożej. Ona żyje pełnią Ducha Świętego, jest Jego przybytkiem. Ma tajemniczy związek z całą Trójcą Św. Żyje pełnią łaski. Jest całkowicie oddana Bogu.
Żyć życiem duchowym Maryi to naśladować postawę duchową Maryi. To być otwartym na działanie Ducha Św., podtrzymywać związek z całą Trójcą Świętą, żyć pełnią łaski, oddać się całkowicie Bogu („niewolnictwo maryjne”, „Totus Tuus”).
Do tematu duchowości maryjnej należy również pobożność maryjna. Sobór Watykański II zaleca zachowywać wypracowane w ciągu wieków „praktyki i zbożne ćwiczenia ku jej czci” (Ks. Marek Chmielewski, Maryjny wymiar duchowości chrześcijańskiej. Kwestie metodologiczne, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s. 28).
„W świetle nauczania Jana Pawła II, duchowość i pobożność maryjna są względem siebie komplementarne. Duchowość maryjna jako zespół postaw względem Boga, bliźniego i świata oraz siebie samego, wzorowanych na podstawach Maryi, znajduje praktyczny wyraz w różnorodnych formach pobożności maryjnej. Z kolei pobożność maryjna, angażująca sferę przeżyciowo-afektywną, implikuje określone postawy duchowe” (Ks. Marek Chmielewski, Maryjny wymiar duchowości chrześcijańskiej. Kwestie metodologiczne, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s. 29).
Według Stefano de Fiores (współczesny mariolog i znawca teologii duchowości) Maryja to „ikona zbawienia i chrześcijańskiej doskonałości” (Ks. Marek Chmielewski, Maryjny wymiar duchowości chrześcijańskiej. Kwestie metodologiczne, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s. 30).
„W Maryi, która jest działania i objawienia się Trójcy Przenajświętszej, odnajdujemy Chrystusa jedynego Pośrednika, Ducha Świętego z Jego uświęcającą mocą, a także mamy przystęp do Ojca, od którego pochodzi plan zbawienia ludzi. W Matce Słowa Wcielonego lepiej rozumiemy, że chrześcijaństwo jest wprowadzeniem Chrystusa przez wiarę w całe nasze życie”( Ks. Marek Chmielewski, Maryjny wymiar duchowości chrześcijańskiej. Kwestie metodologiczne, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, Ks. Marek Chmielewski, Maryjny wymiar duchowości chrześcijańskiej. Kwestie metodologiczne, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s. 30).
Jan Paweł II w swoim nauczaniu życie duchowe nazywa po prostu „życiem w Chrystusie, życiem według Ducha Świętego” (VC 93). Maryja uczy nas takiego życia. „Życie duchowe znajduje w Maryi najdoskonalszy wzór, jak najpełniej realizować zbawczą wolę Boga”(Ks. Marek Chmielewski, Maryjny wymiar duchowości chrześcijańskiej. Kwestie metodologiczne, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s.30; por. 21).
„W duchowości maryjnej akcent jest kładziony na skuteczną obecność Maryi w procesie upodabniania się wiernych do Chrystusa” (Amato, Problem „duchowości maryjnej, Wprowadzenie do dyskusji, „Salvatoris Mater” 3(2001), nr. 4, s. 218-219).
„Wychowani przez Maryję, chrześcijanie w swoim życiu stają się autentycznymi kartami Ewangelii. Jak Maryja, rozważają w sercu słowa i czyny Jezusa, aby następnie je przezywać i realizować w życiu osobistym i eklezjalnym”(j.w. s. 232).
Duchowość maryjna sodalisa to odwzorowanie duchowych postaw Maryi w życiu Sodalisa.

II. Wewnętrzna postawa Maryi wobec Boga i ludzi

1. Postawa, którą Maryja przyjmuje przed Bogiem:
a)„Znalazłaś łaskę u Boga (Łk 1,30)
Maryja podejmuje wewnętrzny trud znalezienia się w kręgu Bożej życzliwości, Jego przychylności i pozostawania w Nim. Maryja dąży do wejścia w kontakt z Bogiem, bycia jak najbliżej Niego, trwania przy Nim.

Sodalis na wzór Maryi szuka przychylności Boga, chce z Nim i przy Nim pozostawać, być jak najbliżej Niego. Szuka tego wszystkiego poprzez adorację Najśw. Sakramentu, 15-minutowe codzienne rozważanie, Mszę św.

b) „Czemuście mnie szukali?” (por. Łk 2, 42-46. 48-49)
Maryja do skutku poszukuje swojego Syna, czyli Boga. Gdy Go traci z oczu, gdy zauważyła jego nieobecność zaczyna Go szukać. „I gdy tylko uznaje to za konieczne, zawraca z drogi do obranego przez siebie celu. Drogi, którą szła, a która oddaliłaby ją od Jezusa, jeśliby ją kontynuowała” (Urszula Szwarc, Duchowość maryjna w świetle natchnionych wypowiedzi staro- i nowotestamentalnych, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s. 36).

W życiu Sodalisa może oznaczać: zapomnienie o prawie Bożym, odrzuceniu ich i życiu według własnych norm, a więc dopuszczeniu się niewierności, grzechu. Nie powinno to powodować rozpaczy, załamywania się, ale powinno raczej zmobilizować do powrotu na drogę na której spotka się Boga. Temu służy Sakrament Pokuty, dni skupienia i coroczne rekolekcje.

c) „Niech mi się stanie według Twego słowa”
Maryja jest otwarta na łaskę Bożą, jest gotowa na współpracę z nią; jest aktywna, zaangażowana; nie jest bierna wobec daru Bożego; nie przyjmuje tylko do wiadomości słowa Archanioła Gabryjela; chce wydać owoce.

Sodalis na wzór Maryi jest aktywny, chce przynieś owoce łaski, jest otwart na współpracę z Bogiem.

d) „Matka jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu” (Łk 2, 51)
Maryja rozważa każde słowo Boga, każde wydarzenie w swoim życiu. Dąży do uzyskania pełnego, prawdziwego znaczenia zdarzeń. Chce odkryć zbawcze tajemnice Boże.

Sodalis w każdym Słowie Bożym, w każdym wydarzeniu powinien doszukiwać się jakiegoś ukrytego znaczenia.

e) „Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie” (Łk 1, 29)
Maryja wszystkiego nie rozumie. Nie wszystko Bóg Jej od razu odkrywa, ale rozważa wszystkiego, chce poprawnie odczytać wolę Bożą.

Sodalis nie musi wszystkiego rozumieć od razu, nie może być wolny od zmieszania, zakłopotania, ale zastanawia się, próbuje wszystko zrozumieć, odczytać wolę Bożą.

f) „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża” (Łk 1, 34)
Maryja staje przed Bogiem w całej swej prostocie i pokorze. Nie boi się pytać Boga, gdy czegoś nie rozumie. Staje przed Bogiem w całej prawdzie. Świadoma jest jako stworzenie swych ograniczeń. Wie jednak, że Bóg jest w stanie im zaradzić. Maryja podejmuje wezwanie, szuka jednak rozwiązania w Bogu.

Sodalis w sprawach Bożych nie poprzestaje na czysto ludzkim rozumowaniu, ale podejmuje wysiłek zmierzający do zgłębiania ich i uciekania się o pomoc do Boga. Prosi Boga o wyjaśnienie.

g) „A jego ojciec i matka dziwili się temu, co o Nim mówiono”(Łk 2, 33)
„Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział” (Łk 2, 50)
Maryja nie rozumie jeszcze wszystkich tajemnic Bożych. Ma poczucie niewystarczalności.

Znaczy to dla Sodalisa, że w życiu duchowym nie zawsze i nie wszystko będzie dla niego zrozumiałe, oczywiste. Z tym się trzeba liczyć, o tym wiedzieć i nie zrażać się tym.

h) „Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi wszechmocny […] a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia (zachowuje) dla tych, co się Go boją” (Łk 1, 48-50)
Maryja jest pokorną służebnicą Pańską, ale jednocześnie wie jaki Bóg jest hojny dla Niej i wszystkich ludzi. Wie, że wszystko zawdzięcza Bogu, że wszystko od Niego pochodzi i Jej wielkość.

Sodalis ma być na wzór Maryi pokorny. Gdy go Bóg wywyższy, powinien pamiętać o dziękowaniu Bogu i o tym, ze to wszystko jest z Jego łaski.

i)”Na to rzekła Maryja: <>” (J 19, 25-26)
Maryja trwa do końca przy swoim dziecku. A także zgadza się być matką dla tych, których Jej Jezus poleca.

Kto kształtuje swe życie wewnętrzne na wzór duchowości Matki Najśw., winien pielęgnować w sobie poczucie obowiązku bycia z ludźmi odtrąconymi przez otoczenie, czy skazanymi, by dodać im otuchy, by nie czuli się osamotnieni i porzuceni.
Sodalisowi nie wolno zamykać się w sobie, koncentrować się na samym sobie, izolować się od innych. Ma się on odznaczać otwartością wobec innych. Mają zabiegać nie tylko o szczęście własne, ale i innych. Mają oddawać się Bogu „dla ocalenia tych, którzy potrzebują drugiego człowieka do tego, by skorzystać z owoców odkupienia i mieć w nich należny im udział” (Urszula Szwarc, Duchowość maryjna w świetle natchnionych wypowiedzi staro- i nowotestamentalnych, [w:] Signum Magnum – duchowość maryjna, Lublin 2002, s. 55).


O. Mieczysław Łacek OSPPE
Krajowy Moderator Sodalicji Mariańskich


Jasna Góra, 10.10.2003 r.